habang naririnig ko yung kanta ng Paramore na Let This Go, lalo akong nababaon sa emotional depression. I hunger for the opportunities that I might have missed because of deferring my slot.
wala lang.basta. ang hirap. everything about UP makes me cry. it makes me want to give up. bakit ganon? T_T
bakit ako pa ang nabiktima? marami naman na ang nursing a? bakit kelangan ko pa makisama?T_T
for once in my life, i have felt like i was as bright as those whom i only got to see. wala lang. lagi silang, "ang galing mo naman,. kaw na UPM",,, mga ganon.. wala lang.. hindi ko pa kasi naranasang maituring na maging matalino e...at dahil lang don sa UP na marami ang nag-LOok up sa akin...wala lang..kaya, masyado akong nilunod ng pagiging iska. hindi ko man lang naranasang magsuot ng UPM tshirt tuwing thursday. makaranas ng NSTP sa diliman... maging isa sa mga taong nakikita ko dati sa loob ng PGH na kagalang-galang at palakad-lakad lang, habang may dala-dalang malalaki at makakapal na libro..ang mag-take part sa pag-search ng libro sa "lib.upm.edu.ph"....
ang magsawa sa isang malaking mall sa loob ng isang sem. ang maging malapit sa national book store kung san pwede akong magbasa ng walang tigil.
No comments:
Post a Comment